.2تا سه سال قريش و مسلمانان با هم كارى نداشته باشند و رفت و آمد در مكه براى مسلمانان آزاد باشد.^[43]

.3مسلمانان مكه بتوانند بر اساس دين خود، آشكارا عمل كنند.

4.تمام مفاد بالا به شرطى عمل شود كه اگر كسى از مكه گريخت و به مدينه پناه برد، مسلمانان او را به مكه باز گردانند، اما اگر از مدينه كسى به مكه پناه آورد، قريش لازم نباشد چنان كند.^[44]

پيامبر اكرم(صلى الله عليه وآله وسلم) با مفاد اين صلح نامه موافقت فرمود، اما مسلمانان از بند اخير اين قرارداد بسيار ناراحت بودند و زير بار صلح نمى رفتند،^[45] از همه بيشتر، عمر مخالفت مىورزيد.

پيامبر فرمود: «اَنَا عَبْدُ اللّهِ وَرَسُولُهُ، لَنْ اُخالِفَ اَمْرَهُ وَلَنْ يُضَيِّعَني; يعنى، من بنده و پيامبر خداوندم، هرگز از فرمان او سرنپيچم و مى دانم كه باعث ضرر من نخواهد شد».^[46]

و همينطور هم شد و اندكى بعد، مصالح اين صلح بر همگان آشكار گشت چرا كه بر اثر خاموش شدن آتش جنگ و رفت و آمد مسلمانان، مشركان به حقيقت اسلام آگاهى يافتند و اسلام در دلشان نشست و بسيارى از آنان مسلمان شدند; چندانكه هنوز مدت صلح تمام نشده بود كه چيزى نمانده بود اسلام آيين و دين عمومى اهل مكه گردد.^[47]

‏زهرى مى گويد: «در همين دو سال صلح، تعداد مسلمانان به اندازه تمام سالهاى تا پيش از آن، اضافه گشت».

‏ابن هشام مى نويسد: «زهرى راست مى گويد چرا كه مسلمانان، هنگامى كه با پيامبر به حديبيه آمده بودند، 1400 نفر، اما دو سال بعد در فتح مكه، همراهان او به ده هزار نفر رسيده بودند;^[48]پس جا دارد كه زهرى بگويد: لَمْ يَكُنْ فَتْحٌ اَعْظَمَ مِنْ صُلْحِ الْحُدَيْبِيَّةِ; هيچ پيروزى «جنگى»، عظيم تر از صلح حديبيه نبود».^[49]