ـ اَيُّهَا النّاسُ! مَنْ اَوْلَى النّاسِ بِالْمُؤْمِنينَ مِنْ اَنْفُسِهِمْ؟ مردم! چه كسى به مؤمنان از ايشان سزاوارتر است و بر آنان ولايت و سرپرستى دارد؟

ـ خدا و پيامبرش داناترند.

ـ خدا بر من ولايت دارد و من بر مؤمنان; من بر مؤمنان از خود ايشان سزاوارترم پس: «مَنْ كُنْتُ مَوْلاهُ فَهذا عَلىٌّ مَوْلاهُ; هركس «من» ولى و سرپرست اويم «على» سرپرست و ولى اوست.» خداى من! دوستانش را دوست بدار و با دشمنانش دشمن باش! و يارى كن هركه او را يارى كند و كيفر ده آن را كه با وى بستيزد... هان! هر حاضرى بايد به غايبان ابلاغ كند.

هنوز مردم پراكنده نشده بودند كه اين آيه نازل شد: «اَلْيَوْمَ اَكْمَلْتُ لَكُمْ دينَكُمْ وَ اَتْمَمْتُ عَلَيْكُمْ نِعْمَتى وَ رَضيتُ لَكُمُ الاِْسْلامَ ديناً;^[15] امروز دينتان را كامل و نعمت را بر شما تمام كردم و راضى شدم كه اسلام دين شما باشد.»^[16]

برابرى در حقوق

حضرت على(عليه السلام) به هنگام در دست گرفتن حكومت اسلامى، بر منبر رفت و پس از ستايش خداوند فرمود: «سوگند به خدا، تا هنگامى كه يك نخل در مدينه داشته باشم، از بيت المال، چيزى بر نمى دارم، درست بينديشيد كه آيا وقتى من خود از بيت المال مسلمانان به خود سَهمى نمى دهم، مى توانم آن را به شما بدهم؟»

عقيل برخاست و گفت: «مرا با سياهپوستى كه در مدينه است برابر مى نهى؟»