به هرحال پس از ازدواج دائم راهى كه از جانب خدا براى لذّات جنسى مشروع دانسته شده ازدواج مدّت دار است. و جاى اين سؤال هست كه آيا اين روش عملى، براى هرگونه جلوگيرى از انحراف جنسى كافى است ؟

پاسخ اين سؤال را از اميرمؤمنان(عليه السلام)مى گيريم كه فرمودند:

...لَولا ما سَبَقَنى بِه ابْنُ الخَطّابِ ما زَنااِلاّ شَقِىٌّ:^[40]اگر (رأى) عمربن خطاب (بر حرمت متعه بر (نظر) من به جواز متعه) سبقت نگرفته بود جز شقىّ (بدبخت) كسى ديگر مرتكب زنا نمى شد.^[41]استثناء(اِلاّشقىٌ)ظهور واضح دارد در اين كه انسان كه در پى حفظ عزّت و شرف انسانى خويش بوده، و به عفّت مى انديشد در صورت محروم بودن از ازدواج دائم، چشم ارضايى، لمس ارضايى و ارضاء جنسى را با ازدواج مؤجّل پاسخ مى دهد، مگر اين كه نظر استقلالى به غريزه جنسى داشته و مقام انسانى خويش را به غفلت سپرده باشد; و بخواهد با ناپاكان همرنگ شود، و خارج از جايگاه والاى انسانى خود به خواهش نفس برسد و اين جز شقاوت و بدبختى چيز ديگرى نيست.

قانون ازدواج مؤجّل رحمتى از جانب خداست و ترديدى نيست در اين كه افرادى كه داخل در رحمت خدا شوند، خداوند آنان را از انحراف باز مى دارد امام صادق(عليه السلام)پس از قرائت آيه«مايَفْتَحِ اللّهُ لِلناسِ مِنْ رَحْمَة فَلامُمْسِكَ لها...»^[42]فرمود: وَالْمُتْعَةُ مِنْ ذلِكَ،^[43]ازدواج مؤجّل از همين رحمتى است كه از جانب خدا به روى مردم گشوده شده است .

ازدواج مؤجّل و مردم

مردم در ارتباط با غريزه جنسى و خواهش نفس به چند گروه تقسيم مى شوند: