توجّه به اين نكته ضرورى است كه جمله «اَكُنْ مِنْ الجاهلين» معلول كيد و فريب آنانى است كه جذابيّت هاى شهوانى و جنسى را ايجاد مى كنند، ميل و علاقه به آن جذابيّت ها مقدّمه ارضاء غريزه جنسى از طريق غير واضح (راه غير صحيح) است كه همان جهل باشد .

جهل در مقابل عقل، نه جهل در مقابل علم . زيرا اين جهل بافراگيرى و يادگيرى رفع مى شود، ولى جهل در مقابل عقل با جايگزينى حق و واقعيّت به جاى باطل و غير واقع و ماندن بر آن محو مى گردد.

آنچه يوسف (عليه السلام) را بدان مى خواندند باطل و خارج از واقعيّت بود كه عبارت از ارضاء غريزه جنسى و لذّت نفسانى خارج از دايره شرافت انسانى باشد. او زندان را برگزيد تا جهل را جايگزين عقل نسازد و عاملى كه مانع جايگزينى جهل بر عقل شد، شخصيت انسانى يوسف (عليه السلام) بود . زيرا انسان به عنوان انسان بودن محكوم و مقهور غريزه نيست، ولى به عنوان حيوان خواست غريزى راترجيح مى دهد . برهمين اساس امير مؤمنان(عليه السلام)فرمود: مَنْ غَلَبَ عَقْلُهُ شَهْوَتَهُ فَهُوَ خَيرٌ مِنَ الْمَلائِكةِ:^[24]كسى كه عقل او بر خواهش نفسانى اش غالب شود (كه غلبه عقل بر جهل است) او برتر از فرشتگان خواهد بود.

و نكته قابل توجّه ديگر، يارى خواستن از خداست. با اين كه زندان رابرغلبه شهوت ترجيح مى دهد، در عين حال متوجّه است كه رهانيدن خويش از ارضاء ناهنجار در شعاع استعانت جستن از اللّه است، كه جمله «وَ اِلاّ تَصْرِفْ...» در بردارنده آنست .

به هرحال، در ارضاء غرايز بايد طريق واضح (راه صحيح) را پيمود و طريق واضح، طريق عقلانى است كه به يافتن حقّ (كه انسان به عنوان انسان بودن آن را طلب مى كند) منتهى مى شود و آنچه مانع از جايگزينى بى راهه به جاى طريق واضح مى شود، وجود شخصيّت انسانى است . شخصيّتى كه از جهل مى گريزد و در پناه دين و عقل قرار مى گيرد.