استفاده صحيح و درست، بستگى به اطلاعات و آگاهى لازم از پديده ها و نيز به نحوه توجيه زندگى دارد. بر اساس بينش توحيدى براى ما مسلّم است كه بايد زندگى عبادى در روى زمين داشته باشيم; به عبارت ديگر، زندگى مى كنيم تا انسانيت را در خود، شكوفا سازيم; مانند گلى كه در طبيعت مى شكفد و فضاى اطراف خود را عطرآگين كرده و سبب خرّمى و شادى ديگران مى شود و با شكفتن خود، آيه علم، حكمت و قدرت خدا ـ در حدّ ظرفيّتش ـ مى گردد. چنين برداشتى از زندگى، ما را بر آن خواهد داشت كه تا از طبيعت به مقدار لازم جهت شكوفا شدن استفاده كنيم و بهره ببريم و با تمام وجود آيه قدرت، حكمت، تدبير و علم او باشيم. بنابراين، هر چه اطلاعات ما از طبيعت بيشتر و آگاهى ما به حيات انسانى و رابطه اين حيات با طبيعت عالى تر باشد، نحوه بهره بردارى ما از نعمتهاى مادّى سالمتر و بهتر خواهد بود.

فرهنگ احساس گرايى غرب و شرق، اطلاعات جالب و در سطح عالى از پديده هاى طبيعت دارد و لذا غربيها در به استخدام گرفتن آنها جهت احتياجات مادّى و نيازهاى غريزى بسيار موفّق بوده اند; امّا عدم آگاهى آنها از رابطه حيات انسانى با طبيعت و محصور ساختن زندگى در جهات مادّى موجب شده كه استفاده درست و صحيح ـ كه عقل و دين بيانگر آن است ـ نكنند.

نمونه بارز بهره بردارى غلط، بهره گيرى هايى است كه محرّك شهوات و به افراط كشاندن خواسته هاى حيوانى و نيز آماده ساختن طعامها و مشروباتى كه تخدير كننده افكار و فعاليّتهاى علمى و حقيقت يابى بشر است، مى باشد. علاوه بر اين، نحوه استفاده آنها از طبيعت به گونه اى است كه اگر ادامه يابد زمانى نخواهد گذشت كه بشر، شاهد نابودى جنگلها، زمينهاى زراعى، آلوده شدن بيش از حدّ محيطهاى زيست، بيمارهاى ناشى از هواى آلوده و مشروبات شيميايى و... خواهد بود. و اينك زمان چندانى از ظهور صنعت جديد نگذشته است كه انسان، نگران آينده اين كره خاكى است.