«يا أَيُّهَا الَّذينَ امَنُوا كُلُوا مِنْ طَيّباتِ ما رَزَقْناكُمْ وَاشْكُرُوا لِلّهِ إنْ كُنْتُمْ إيّاهُ تَعْبُدُونَ^[135]; اى كسانى كه گرويديد! از طيّبات آنچه به شما روزى داديم بهره گيريد. و شكرگزار خدا باشيد، اگر فقط او را مى پرستيد.»

آيه فوق بيانگر آن است كه بهره بردارى مادّى صرف از طبيعت، امرى مذموم است. هر ذرّه اى از ذرّات اين جهان در حال تسبيح خداى متعال است. و گويا چنين است كه طبيعت با زبان حال مى گويد: «مرا وسيله جهت سپاس حق قرار ده و آن چنان كه من غافل از خالق و ربّ خود نيستم، تو نيز غافل مباش، تا همگام با من باشى; رابطه تو با من بايد چنين باشد. و إلاّ رابطه اى منفى و انحرافى خواهى داشت و آنچه در اين رابطه نصيب تو شود، احياناً همان لذّات زودگذر و عمرى هدر رفته و حياتى بيهوده و پوچ خواهد بود و من چنين حيات و حركتى را نمى پذيرم. و اگر خواسته خداى بزرگ نبود كه به تو مهلت داده است تا ادامه حيات دهى و شايد روزى بر سر عقل آيى و توبه كنى...، يك لحظه تو را تحمّل نمى كردم و به حيات شهوى تو پايان مى دادم.»

آيا دقّت كرده ايم چند نفر از مردم جهان شكرگزار اين همه نعمت خدا دادى هستند و از آنانى كه شكرگزارند چند نفر مخلصند. راستى چه كم هستند آنان كه سر بر آستان قدس او بسايند و سپاس او را به جاى آورند.

«وَلَقَدْ مَكَّنّـا كُمْ فى الاَْرْضِ وَجَعَلْنـا لَكُمْ فِيهـا مَعـايِشَ قَليلاً مـا تَشْكُرُونَ^[136]; شما را در زمين محكم و استوار گردانيديم (و به شما اقتدار داديم) و در آن براى شما وسايل گذران زندگى قرار داديم و چقدر كم شكرگزارى مى كنيد.»

2. خداوند متعال معيشت ما را در زمين قرار داده كه در واقع، زمين، جايگاهى جهت پرورش ما بوده و وظيفه اخلاقى انسانى ماست كه از آن به خوبى استفاده كنيم.