«شخصيّت واقعى» عبارت از مجموعه حالات روانى و صفات اخلاقى فرد و نمودار چگونه شدن اوست ; لذا شخصيّت حقيقى مؤمن با غيرمؤمن، صالح يا غير صالح، پرهيزگار يا غير آن و... بسيار متفاوت است.

توجّه اسلام و قرآن روى شخصيّت واقعى و يا حقيقى افراد است و احترام و ارزش هر فردى را براساس آن ملاحظه مى كند. اگر چه به لحاظ برخى از مصالح اجتماعى يا فردى شخصيت اعتبارى را هم احياناً از نظر دور نداشته است. چنانكه در برخى از مواقع، بدون ملاحظه شخصيت اعتبارى، به لحاظ شخصيت حقيقى فرد سخن گفته است كه سوره تّبت مصداق بارز آن است. ابولهب با اين كه عموى پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم) و از افراد سرشناس و پرموقعيّت مكّه است ; ولى قرآن به آن توجّه نكرده و بى ارزشى او را به جامعه شناسانده است. بدان جهت كه پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم)را آزار مى داد و رسالت آن حضرت را تكذيب مى كرد.

«شخصيّت اعتبارى» عبارت از وضع اجتماعى شخص و نمودار موقعيت و مقام و جايگاه او در اجتماع است ; مانند شخص حاكم، رئيس، مرئوس، صاحب مكنت و ثروت، فرزند فلان خاندان و... اين نوع شخصيت بستگى به قرارداد و اعتبار مردم و اجتماع دارد و به لحاظ مصالح اجتماعى و رسيدن به اهداف انسانى مورد احترام قرار مى گيرد. البتّه تا آنجا كه داراى مصالح اجتماعى و انسانى بوده و يا لااقل چنانچه داراى مصلحتى نباشد، مضرّ هم نبوده و ارزش دادن به آن ايجاد فساد نكند. در غير اين صورت، چنين شخصيّتى از ارزش مثبت خالى شده و محترم شمردن آن از ارزش اخلاقى درست برخوردار نخواهد بود. مصداق آن، حاكم فاسد، فرماندار فاسد، ثروتمند فاسد و... است.