ديگر اين كه فرد، پس از امضاى قرار داد، خود را مسؤول انجام آن مى داند ; ولى قبل از آن ملزم به انجام آن نبوده است و عقلا هم او را مسؤول به اجرا نمى دانستند ; مانند قراردادى كه يك بنّا، مهندس، پزشك، كارگر و.. با مراكز مختلف (شركتها، ساختمانهاى ادارى، تجارى و غيره) مى بندد. پس از بسته شدن پيمان، شخص از نظر قانونى و اخلاقى موظّف به انجام وظيفه مورد عهد است. اين نوع تعهّد را تعهّد محضرى يا امضايى مى توان ناميد.

امام باقر به نقل از پدر بزرگوارشان(عليهما السلام) فرمودند: كسى كه چهار خصلت را داشته باشد ; اسلامش كامل شده و از گناهانش پاك گشته و پروردگار عزّ و جل را ـ در حالى كه خدايش از او خشنود است ـ ملاقات مى كند:

«مَن وَ فَى لِلّهِ عَزّوَ جَلّ بِما يَجْعَلُ عَلى نَفْسِهِ لِلْنّاسِ. وَ صَدَقَ لِسانُهُ مَعَ الْنّاسِ وَ اْسْتَحْيـا مِنْ كُلِّ قَبيح عِنْداللهِ وَ عِنْدَ النّاس وَ حَسَّنَ خُلْقَهُ مَعَ أَهْلِهِ»^[104].

1. كسى كه به آنچه بين خود و مردم پيمان مى بندد و قرار مى دهد، براى خداى عزوجل به انجام رساند.

2. زبانش رابا مردم راست گرداند (راستگو باشد).

3. و از انجام هر زشتى در نزد خدا و مردم حيا كند.

4. اخلاقش را با خانواده اش نيكو گرداند.