«امّا حقّ اجتماع و قوم تو اينست كه به آنها حسن نيّت داشته و مهربان باشى...; همه را يارى كن و از هر كدام نسبت به خود مقامى منظور دار; بزرگتر را پدر خود بدان، خرد سال را فرزند خود و ميانه حال را چون برادر، و هر كدام نزد تو آمدند با لطف و مهربانى از آنها دلجويى كن.^[93]»

نكته پنجم

اجتماع از افراد و گروههاى مختلف تشكيل شده است ; عالم، جاهل، متدين، فاسق، با فرهنگ و داراى آداب اجتماعى، بى فرهنگ و دور از آداب انسانى و اجتماعى، معلّم، دانش آموز، رئيس، مرئوس، تاجر، كشاورز، كارگر، خويشاوند و غير خويشاوند و...

رابطه انسان با هر يك از اين افراد و گروهها رابطه اى است متفاوت ; شأن و مقام يك عالم و معلّم و فرد داراى اخلاق حسنه و فرد مفيد براى اجتماع، غير از شخص دور از شؤون انسانى است...لذا رابطه انسان با اجتماع، بايد رابطه اى عادلانه باشد. به گونه اى كه جاهل را به جاى عالم، فاسق را به جاى متديّن، افراد داراى اخلاق حسنه را به جاى افراد دور از شؤون انسانى و...قرار ندهد ; بلكه رابطه او با افراد، با شأن ايمانى و اجتماعى آنها مطابقت داشته باشد.

به يكى از امامان معصوم(عليهم السلام) منسوب است كه: مردم چهار گروهند :