از اين بيان استفاده مى شود كه خدا فراموشى سبب مى شود تا انسان، نظر استقلالى به خود يا دنيا و طبيعت داشته باشد و اين گونه نظر كردن به خود، از خودبيگانگى است. آنانى كه به خودبيگانگى دچار مى شوند; در حالت شرك يا كفر يا نفاق ـ كه هر سه فسق و خروج از دين است ـ از دنيا مى روند; جايگاه اينان جهنّم است.

«اِنَّ الَّذينَ لايَرْجُونَ لِقاءَنا وَرَضُُوا بالْحَيوةِ الْدُنْيا وَاطْمَأَنُّوابِها وَالَّذينَ هُمْ عَنْ اياتِنا غافِلُونَ. اُولئِكَ مَأويهُمُ النّارُ بِما كانُوا يَكْسِبُونَ»^[78]. آنان كه به لقاى ما اميدوار نيستند (به آخرت اعتقادى ندارند يا داراى اعتقادى سست هستند) و به زندگى دنيا دل خوش كرده و خشنودند و بدان دل بسته اند (و مطمئن به آن هستند) و آنان كه از آيات ما غافلند، اينان جايگاهشان جهنّم است به سبب آنچه فراهم كرده و به دست آوردند.

علامت بارز از خودبيگانگى، خشنود شدن به زندگى دنيوى و دنيا را به جاى آخرت برگزيدن و آرامش و اطمينان را فقط در حيات دنيوى جستن است.

راه نجات از غفلت

براى رهايى از هر دردى بايد علّت آن را يافت و با نفى علّت، اميد شفا و سلامت داشت. انسان براى رهايى از غفلت بايد علّت آن را پيدا كند وبا از ميان برداشتن علّت آن، نجات يابد.

با توجّه به مطالب گذشته، علّت غفلت را مى توانيم در چند مورد خلاصه كنيم:

1.سقوط در ادراك حسّى و خيالى و كنار زدن عقل از ميدان شناخت.

شايد كلام اميرالمؤمنين على(عليه السلام) در غررالحكم اشاره به همين معنا باشد: