بنابراين، وقتى مبدأ الهى و معاد و بازگشت به او مورد انكار قرار گرفت، رسول الهى هم ـ كه پيام آور و هدايت كننده به وسيله وحى است ـ مورد انكار قرار مى گيرد.

به هرحال، غفلت، خواه دنيا گرايى باشد يا خود گرايى و اجتماع گرايى و... را به دنبال داشته باشد; نتيجه و ثمره اش يكى است و آن، گمراهى و دور شدن از واقعيّت است، زيرا در تمام اين گرايشها حركت ناقص به جانب ناقص است كه نتيجه آن مساوى با ماندن در نقص بلكه تنزّل در نقصى پايين تر و بيشتر است. به عبارت ديگر، خود، طبيعت، دنيا و اجتماع، فاقد كمالند و طبق قاعده «فاقد شىء معطى شىء نيست» بخشنده كمال نخواهند بود.

معلول، كه وجودش از علّت و هستى بخش است، در پرتو شناخت علّت مى تواند خودش را بشناسد ونيز در پرتو علّت قادر است خودِ پنهانش را ظاهر كند وبا كسب صفات علّت فاعلى و ظهور فعلى مرتبه عالى وجودى اش به حقيقتش آگاه گردد. وآن گاه كه معلول، وابستگى اش به علّت فاعلى را فراموش كند وبا خالق و پروردگارش بيگانه شود، گمان مى برد كه تمام وجودش خود طبيعى است و مبدأ اين خود، دنيا و طبيعت مى باشد و لذا از خود حقيقى اش بيگانه شده، به تلاش در جهت كسب صفات و منافع مادّى و دنيوى مى پردازد.

«وَ لا تَكُونُوا كَالَّذينَ نَسُوا الّلهَ فَأنْسيهُمْ أنْفُسَهُمْ أولئكَ هُمُ الْفاسِقُونَ»^[76]. و مانند آنانى نباشيد كه خدا را فراموش كردند و خدا خودشان را از يادشان برد. آنان فاسق و بيرون رفتگان از هدايت و دينند.

علاّمه بزرگوار طباطبايى در تفسير الميزان مى نويسد:

«سبب نسيان نفس، نسيان و فراموشى خداى متعال است، زيرا كه فراموش كردن خداى متعال، فراموش كردن اسماء حسنى وصفات عالى او مى باشد كه انسان از جهت فقر و ذلّت و حاجت ذاتى ربط صفتى به خداى متعال دارد ـ آنچنان كه ربط وجودى دارد ـ و انسانِ خودمحور خيال مى كند كه در حيات وعلم و قدرت و آنچه براى خود كمال مى بيند، مستقل است»^[77].