- اخلاق اسلامى
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- 6
- 7
- 8
- 9
- 10
- 11
- 12
- 13
- 14
- 15
- 16
- 17
- 18
- 19
- 20
- 21
- 22
- 23
- 24
- 25
- 26
- 27
- 28
- 29
- 30
- 31
- 32
- 33
- 34
- 35
- 36
- 37
- 38
- 39
- 40
- 41
- 42
- 43
- 44
- 45
- 46
- 47
- 48
- 49
- 50
- 51
- 52
- 53
- 54
- 55
- 56
- 57
- 58
- 59
- 60
- 61
- 62
- 63
- 64
- 65
- 66
- 67
- 68
- 69
- 70
- 71
- 72
- 73
- 74
- 75
- 76
- 77
- 78
- 79
- 80
- 81
- 82
- 83
- 84
- 85
- 86
- 87
- 88
- 89
- 90
- 91
- 92
- 93
- 94
- 95
- 96
- 97
- 98
- 99
- 100
- 101
- 102
- 103
- 104
- 105
- 106
- 107
- 108
- 109
- 110
- 111
- 112
- 113
- 114
- 115
- 116
- 117
- 118
- 119
- 120
- 121
- 122
- 123
- 124
- 125
- 126
- 127
- 128
- 129
- 130
- 131
- 132
- 133
- 134
- 135
- 136
- 137
- 138
- 139
- 140
- 141
- 142
- 143
- 144
- 145
- 146
- 147
- 148
- 149
- 150
- 151
- 152
- 153
- 154
- 155
- 156
- 157
- 158
- 159
- 160
- 161
- 162
- 163
- 164
- 165
- 166
- 167
- 168
- 169
- 170
- 171
- 172
- 173
- 174
- 175
- 176
- 177
- 178
- 179
- 180
- 181
- 182
- 183
- 184
- 185
- 186
- 187
- 188
- 189
- 190
- 191
- 192
- همه صفحات
انسان ـ همانند ساير موجودات ـ از بدو آفرينش، وابسته به خداست و خداوند وجود خاص انسانى را به او مى بخشد. ارتباط و وابستگى وجودى بين انسان و خدا از حيطه قدرت انسان خارج است. پس از تولّد و رشد تدريجى و ظهور اراده است كه ارتباط انسان با ديگران، ارادى و آگاهانه انجام مى گيرد. و در اين مرحله، احتياج به كيفيت و نحوه ارتباط پيدا مى كند تا به رشد استعدادهايش خط و جهت مثبت بدهد. ارتباط انسان با خدا، با خود، با اجتماع و طبيعت از مهمترين روابطى است كه بايد مورد توجه قرار گيرد. در اين جا مطلب را از «رابطه انسان با خدا» شروع مى كنيم.
بيان يك مطلب كلى
قبل از بيان رابطه انسان با خدا، لازم است به يك مطلب كلى اشاره كنيم. و آن اين كه: رابطه انسان با هر موجودى و هر كسى بر اساس درك و آگاهى او نسبت به آن موجود است و اگر نسبت به موجودى دركى نداشته باشد، هيچ گاه مايل به آن نخواهد شد و از او دورى خواهد گزيد. در صورتى كه ميل فطرى براى رسيدن به مطلوبى، يا بر قرار كردن ارتباط با موجودى ـ اعتبارى يا حقيقى ـ در انسان باشد، ولى فاقد علم فعلى به آن ميل و آن موجود باشد، آن ميل در حدّ استعداد باقى مانده و ارتباط آن موجود هرگز برقرار نخواهد شد. بنابراين، رابطه انسان با خدا، باخود، طبيعت و اجتماع، رابطه اى است ادراكى. و نحوه رابطه را هم ادراك مشخص مى كند. بر اين اساس، ما ابتدا ديدگاه اخلاق اسلامى در مورد ادراك و معرفت را مشخص مى سازيم.[37]
اغلب قضاوتهاى نادرست درباره مسائل و يا روابط منفى و غير سازنده، به لحاظ نداشتن درك صحيح از مسائل و روابط است; به عنوان مثال: اگر از مداد و يا خودكارى كه در دستمان است ادراك صحيح نداشته باشيم، قادر به استفاده صحيح از آن نخواهيم بود. يا اگر از خويشتن خويش آگاهى صحيح نداشته باشيم، استعدادهاى موجود در بدن را در جهت مثبت به استخدام نخواهيم گرفت. همچون كودكان كه از ابزار اطراف خود اطلاع نداشته و نمى دانند كه آنها چه هستند و براى چه ساخته شده اند و چگونه بايد از آن استفاده كرد. بدين جهت، اگر از كودكان، مواظبت نكنند، روابطشان با ابزار خارجى موجب اتلاف آنان مى شود.
