در اين روايت، حسن خلق نشانه ايمان معرّفى شده كه هر قدر نيكوتر باشد، نشان دهنده ايمان قوى ترى خواهد بود.

در تفسير آيه «إنَّكَ لعلى خُلق عظيم» (به راستى تو بر خلق عظيم هستى) امام باقر(عليه السلام)فرمود: «خلق عظيم، اسلام و يا دين عظيم است.^[28]يعنى، اخلاق همان اسلام و دين است. و اين سخن بيانگر اخلاق ايمانى است.

خلق أحسن و خلق عظيم زمانى در روح انسانى ظهور فعلى پيدا مى كنند كه روح به رشد وجودى اش رسيده باشد. على(عليه السلام) فرمود: «حسنُ الخُلْقِ فى ثَلاثِ: اجتناب المحارِم و طلب الحلال و التَّوسع على العيال»^[29]; حسن خلق در سه چيز است: دورى از محارم، طلب حلال و وسعت بخشيدن به عيال. طبيعى است كه در اخلاق انتفاعى و دنيوى توجّهى به طلب حلال و ترك معاصى وجود ندارد. البته كسانى كه به زندگى خصوصى خود و به زن و فرزند خويش وسعت داده و اسباب رفاه آنها را فراهم مى آورند ـ ولى از طريق حرام ـ به طور يقين، چنين وسعت دادنى از نظر امام على(عليه السلام) حسن خلق نمى باشد. وجود چنين اخلاقى در فرهنگ اهل بيت(عليهم السلام) بيانگر اين مطلب است كه جهان و انسان هدفدار بوده و بيهوده آفريده نشده است.

امام على(عليه السلام) فرمود: «أَيُّها النّاسُ إتَّقُوا اللّه فَما خُلِقَ امْرُوٌ عَبَثاً فَيَلْهُوَ ولا تُرِكَ سُدىً فَيَلْغُوَ وما دنياهُ الَّتى تَحَسَّنَتْ لهُ بِخَلف مِنَ الاْخِرَةِ الَّتى قبَّحَهَا سُوءُ النَّظرِ عندهُ»^[30]; اى مردم! از خدا بترسيد; هيچ مردى ـ و كسى ـ بيهوده آفريده نشد تا به لهو بپردازد (جهان را و خودش و حيات انسانى را به بازى بگيرد;) و خود سر رها نگشته تا كار بيجا و لغو انجام دهد(و يا در پى اخلاق انتفاعى و دنيوى باشد) و دنيا براى او به جاى آخرت نيست; آن دنيايى كه خود را آراسته و نيكو نموده، تا آخرت را نزد او زشت وانمود كند و در نظرش بد جلوه دهد.و نيز فرمود: «فما خُلِقْتُ لِيَشْغَلَنى أَكْلُ الطَّيِّباتُ كَالْبَهيمَةِ الْمَرْبُوطَةِ هَمُّهُما عَلَفُها أَوِ الْمُرْسَلَةِ شُغْلُها تَقَمُّمُها تكتَرشُ مِن أَعْلافِها وتَلْهُو عَمّا يُرادُ بِها أَو اُتْرَكَ سُدىً أو أُهْمَلَ عابِثاً أو أجُرَّ حَبْلَ الضَّلالةِ أو أعتَسِفَ طَريقَ المَتاهةِ»^[31];