أوْ يَنْكبَنَا الزّمـانُ

«نكَبَ»: بدبخت شد.

انسان، دائم در معرض حوادثى است كه زمان براى او پيش مى آورد. البته، زمان سبب حوادث نيست بلكه شرايط واقع در يك زمان حادثه را پديد مى آورند. و نسبت بدبختى به زمان، از باب مجاز است.

]خدايا! پناه مى بريم به تو[ از اين كه زمان، ما را در بدبختى نيفكند. و بزرگترين نكبت و بدبختى انسان، بى دينى و شقاوت اوست. و از اين كه انسان محكوم زمان و شرايط زمانى قرار گيرد و فاسد گردد، بايد از شرّش به خدا پناه برد. چه بسيار افرادى كه شرايط زمان آنان را تا آخرين نقطه بى دينى سوق داد.

 أوْ يَتَهَضّمَنَا السُّلْطـانُ

«تَهَضّم»، از هضَمَ: ظلم كرد، حقش را خورد. مقصود ازسلطان، حاكم جور است. مورد ظلمِ سلطان واقع شدن چند گونه است:

1.اين كه اموال شخصى را به غارت برده و آبروى او را بريزد، يا او را به زندان انداخته و احياناً اعدامش كند.

2.با جبر و اكراه او را به خدمت گرفته و مجرى افكار و طرحهاى خود گرداند و عظمت وشأن انسانى اش قربانى مطامع سلطان شود.

ظلم سلطان در مورد اوّل، مادّى است; ثروت و بدن جسمانىِ شخصى را مى گيرد، امّا دين وعقيده او از انحراف محفوظ مى ماند.