امام صادق(عليه السلام) فرمود: «فَسـادُ الْظّـاهِرِ مِنْ فَسـادِ الْبـاطِنِ وَ مَنْ أصْلَحَ سَريرتَهُ أصْلَحَ اللَّه عَلانِيَتَُه^[355]» ; فساد ظاهر ناشى ازفساد باطن است; كسى كه باطنش را اصلاح نمايد، خداوند ظاهرش را نيكو خواهد گردانيد(و اعمال شايسته از او صادر خواهد شد).

وَ احْتِقـارِ الْصَغيرَةِ

«احتقار»، كوچك شمردن و اعتنا نكردن است. و «صغيره» در مقابل كبيره به معناى عمل زشتى كه چندان مورد توجّه نيست; ولى از كنار آن بى اعتنا گذشتن موجب سوء باطن، و تكرار آن سبب راسخ شدن آن در نفس است.

پناه مى بريم به خدا از كوچك شمردن گناه صغيره.

اميرالمؤمنين(عليه السلام) فرمودند: «اَشَّدُ الْذُّنوبِ مَا اسْتَخفَّ بِهِ صـاحِبُهُ^[356]»

و نيز فرمود: «اشدُ الذنوب ما استهانَ بِهِ صـاحِبُهُ^[357]» سخت ترين گناهان (نزد خدا) گناهى است كه شخص آنرا آسان و كوچك پندارد.

وَأنْ يَسْتَحْوِذَ عَلَيْنَا الْشَّيْطـانُ

«اءسْتَحْوَذَ عليه» : چيره شد; غالب شد بر او.

و (پناه به خدا) از اين كه شيطان بر ما چيره و غالب گردد.

غلبه شيطان بر روح و جان انسان، فراموشى خدا را در پى مى آورد. قرآن در اين مورد مى فرمايد: «إسْتَحْوَذَ عَلَيْهِمُ الْشَّيْطـانُ فَأنْسيهُمْ ذِكْرَ اللّهِ^[358]» ; شيطان بر آنها غالب شد; پس ذكر خدا را فراموششان گردانيد.