- اخلاق اسلامى
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- 6
- 7
- 8
- 9
- 10
- 11
- 12
- 13
- 14
- 15
- 16
- 17
- 18
- 19
- 20
- 21
- 22
- 23
- 24
- 25
- 26
- 27
- 28
- 29
- 30
- 31
- 32
- 33
- 34
- 35
- 36
- 37
- 38
- 39
- 40
- 41
- 42
- 43
- 44
- 45
- 46
- 47
- 48
- 49
- 50
- 51
- 52
- 53
- 54
- 55
- 56
- 57
- 58
- 59
- 60
- 61
- 62
- 63
- 64
- 65
- 66
- 67
- 68
- 69
- 70
- 71
- 72
- 73
- 74
- 75
- 76
- 77
- 78
- 79
- 80
- 81
- 82
- 83
- 84
- 85
- 86
- 87
- 88
- 89
- 90
- 91
- 92
- 93
- 94
- 95
- 96
- 97
- 98
- 99
- 100
- 101
- 102
- 103
- 104
- 105
- 106
- 107
- 108
- 109
- 110
- 111
- 112
- 113
- 114
- 115
- 116
- 117
- 118
- 119
- 120
- 121
- 122
- 123
- 124
- 125
- 126
- 127
- 128
- 129
- 130
- 131
- 132
- 133
- 134
- 135
- 136
- 137
- 138
- 139
- 140
- 141
- 142
- 143
- 144
- 145
- 146
- 147
- 148
- 149
- 150
- 151
- 152
- 153
- 154
- 155
- 156
- 157
- 158
- 159
- 160
- 161
- 162
- 163
- 164
- 165
- 166
- 167
- 168
- 169
- 170
- 171
- 172
- 173
- 174
- 175
- 176
- 177
- 178
- 179
- 180
- 181
- 182
- 183
- 184
- 185
- 186
- 187
- 188
- 189
- 190
- 191
- 192
- همه صفحات
«إزراء»، به معناى خوار و بى ارزش شمردن و «مُقِلْ» به معناى فقير و كم چيز است.
خداوند، راجع به اصحاب صُفَّه ـ كه افرادى مؤمن ولى فقير بودند ـ خطاب به پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم)مى فرمايد: «وَ لا تَطْرُدِ الَّذينَ يَدْعُونَ ربَّهُمْ بِالْغَداةِ وَالْعَشِىِّ يُريدُونَ وَجْهَهُ...[330]» آنان را كه صبح و شام ـ در عين فقر ـ خدا را مى خوانند و بندگى مى كنند و مراد و مقصدشان فقط خداست، از خود مران و دور منما... اين خطاب بدان جهت بود كه كسى به خود حق ندهد، نادارها و فقرا را به خاطر فقرشان تحقير نمايد.
وَسُوءِ الْوِلايَةِ لِمَنْ تَحْتَ أيْدينـا
«ولايت» به معناى سرپرستى، تصدّى و صاحب اختيار بودن در امر است. سوء ولايت به اين معناست كه قيام به حقوق زيردستان نكند; حقوقى را كه دين و شرع براى آنها قرار داده است[331].
«خدايا! از بد رفتارى و نپرداختن حقوق زير دستان به تو پناه مى برم.
اميرالمؤمنين، على(عليه السلام) خطاب به مالك اشتر ـ كه به فرماندارى مصر منسوب شده بود ـ فرمود: «ثمَّ تَفَقَّدْ مِنْ أمُورِهِمْ ما يَتَفَقَّدُ الْوالِدانِ مِنْ وَلَدِهِمـا[332]» به كارهاى آنها رسيدگى كن، همچون پدر و مادرى كه به فرزندانشان رسيدگى مى نمايند. و نيز فرمود: «و إنَّ أفْضَلَ قُرَّةَ عَيْنِ الْوُلاةِ استِقـامَة الْعَدْلِ فِى الْبِلاْدِ...[333]» و نيكوترين چيزى كه حكمرانان را خشنود مى سازد، بر پا داشتن عدل و دادگرى در شهرها و آشكار ساختن دوستى رعيت مى باشد.
وَتَرْكِ الْشُّكْرِ لِمَنِ اصْطَنَعَ الْعـارِفَةَ عِنْدَنـا
«شُكر» به معناى «به جا آوردن سپاس نعمت» است. شكرِ مافوق، اطاعت و ثناى او; شُكرِ همانند، مكافات و پاداش دادن; و شُكر مادون و پايين تر از خود، ثواب رساندن به اوست[334].
