غفلت ـ خواه كم يا زيادش ـ باعث انحراف ودور شدن از حق مى باشد. به همين جهت، حضرت، كلمه «سنه» فتور و سستى و چرت زدن) را به كار برد نه كلمه «نوم» را. لذا نه تنها از خواب غفلت، كه از فتور نيز بايد به خدا پناه برد.

وَتَعـاطِى الْكَلْفة

در «رياض السالكين^[319]» آمده است: منظور از «تعاطى الكُلفة»، ارتكاب امور پر مشقت است; امورى كه خستگى و فرسودگى براى نفس به ارث مى گذارد. از اقدام به چنين امرى در امور دينى و دنيوى به طريق اولى نهى شده است.

و مى توان جمله «تعاطى الكُلفة» را چنين معنا كرد: ] خدايا پناه مى برم به تو[ از ستيزه كردن در گرفتن چيزى كه حقّ من نيست، و يا به دست گرفتن كار سختى كه خارج از حيطه نياز من باشد; و يا چيزى كه فوق توانايى من بوده و سبب پريشانى و حزن من گردد.

از جمله مصاديق حسن خلق در زندگى اينست كه شخص در زندگى فردى و اجتماعى بيش از مورد نياز و حاجت، و بيش از توانايى اش، خود را به مشقت نياندازد، سبب پريشانى و افسردگى نفس نگردد و ملالتى در اعصابش به وجود نياورد. در عبارتى كوتاه، حسن خلق ايجاب مى كند كه هر فردى آنچه را شايسته او نيست انجام ندهد. ستيزه كردن در گرفتن چيزى كه حق ما نيست و يا اقدام به گرفتن بيش از مورد نياز كه سبب پريشانى و ناگوارى زندگى شود. و يا بيش از توانايى، خود را به سختى انداختن، شايسته مقام انسانى ما نيست.

حضرت على(عليه السلام) فرمود: «اَكْبَرُ الْكُلْفَةِ تَعَنّيكَ فِيمـا لايَعْنيكَ^[320]» ; بزرگترين مشقت و پريشانى تو، رنج بردن و حزن توست در چيزى كه شايسته تو نيست.