- اخلاق اسلامى
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- 6
- 7
- 8
- 9
- 10
- 11
- 12
- 13
- 14
- 15
- 16
- 17
- 18
- 19
- 20
- 21
- 22
- 23
- 24
- 25
- 26
- 27
- 28
- 29
- 30
- 31
- 32
- 33
- 34
- 35
- 36
- 37
- 38
- 39
- 40
- 41
- 42
- 43
- 44
- 45
- 46
- 47
- 48
- 49
- 50
- 51
- 52
- 53
- 54
- 55
- 56
- 57
- 58
- 59
- 60
- 61
- 62
- 63
- 64
- 65
- 66
- 67
- 68
- 69
- 70
- 71
- 72
- 73
- 74
- 75
- 76
- 77
- 78
- 79
- 80
- 81
- 82
- 83
- 84
- 85
- 86
- 87
- 88
- 89
- 90
- 91
- 92
- 93
- 94
- 95
- 96
- 97
- 98
- 99
- 100
- 101
- 102
- 103
- 104
- 105
- 106
- 107
- 108
- 109
- 110
- 111
- 112
- 113
- 114
- 115
- 116
- 117
- 118
- 119
- 120
- 121
- 122
- 123
- 124
- 125
- 126
- 127
- 128
- 129
- 130
- 131
- 132
- 133
- 134
- 135
- 136
- 137
- 138
- 139
- 140
- 141
- 142
- 143
- 144
- 145
- 146
- 147
- 148
- 149
- 150
- 151
- 152
- 153
- 154
- 155
- 156
- 157
- 158
- 159
- 160
- 161
- 162
- 163
- 164
- 165
- 166
- 167
- 168
- 169
- 170
- 171
- 172
- 173
- 174
- 175
- 176
- 177
- 178
- 179
- 180
- 181
- 182
- 183
- 184
- 185
- 186
- 187
- 188
- 189
- 190
- 191
- 192
- همه صفحات
علاوه بر اين، چنين شخصى با چنين ديدى نمى تواند حقوق ديگران را مراعات كند; به خصوص آن جا كه با منافع او تضاد داشته باشد.
امّا ظلم به خدا، نتيجه اش نا سپاسى صاحب نعمت است; از نعمتهاى الهى بهره مند شدن; ولى در جهت خلاف خواست مالك آن نعمت، حركت كردن; و نعمت خدا را در طريقى كه هدف آن غير از تقرّب به خداست، به كار گرفتن ظلم و بى حرمتى به مالك و ولىّ نعمت است.
بر اين اساس، دنيا گرايى هرچند در آن حسن خلق باشد; صرف نظر از اين كه مانع رشد معنوى انسان مى گردد; بر نقص وجودى او مى افزايد.
ويژگيهاى اخلاق دينى
اخلاق دينى در بر گيرنده آثارى متفاوت با اخلاق دنيوى است; اين اخلاق از معيارى الهى برخوردار مى باشد و آن، اين كه شخص دارنده چنين اخلاقى در پى جلب خشنودى خداست. و اين بزرگترين فضيلت براى انسان است و تربيت در پرتو آن، صبغه[19] و رنگ الهى پيدا مى كند، ظهور فعلى استعداد كه در پرتو تربيت مى باشد; در جهت فضايل انسانى قرار گرفته، هنر، علم، شجاعت، و ..... به خدمت انسان و انسانيّت در مى آيد.
اخلاق دينى داراى ثبات است. بدين گونه كه فضيلت در هر حال، فضيلت; و رذيلت; در هر شرايطى رذيلت است; خواه در جهت منافع دنيوى باشند و خواه نباشند. در اخلاق دنيوى، معيار، منافع دنيوى بود. گاهى منافع دنيوى اقتضا مى كند كه انسان به حقوق ديگران تجاوز كند، دروغ بگويد، كه به دنبال آن، رذيلت، صفت حسن به خود مى گيرد; امّا در اخلاق دينى، معيار، قرب به خداست و با داشتن صفت رذيلت هرگز نمى توان به خدا نزديك شد. لذا رذيلت هميشه رذيلت است.[20]
