خداى متعال، پيروان اسلام را به اعمال قوه عضب و ظهور فعلى آن در برابر كفار فرا خوانده است، آن جا كه مى فرمايد: «...أشِدّاءُ عَلَى الْكُفّارِ...^[286]» ; مؤمنين بر كافرين سخت دل و سخت گير مى باشند...

«يـا أَيُّهَا النَّبِىُّ جـاهِدِ الْكُفّـارَ وَالْمُنـافِقِينَ وَاغْلُظْ عَلَيْهِمْ...^[287]» ; اى پيامبر! با كفّار و منافقين مجاهده كن و بر آنها سخت بگير.

امّا افراط در غضب، اقدام به كارى است كه زيبا نيست و حُسن ندارد و به كارگيرى آن مورد مذمّت شرع و عقل است; مانند: هجوم بردن، زدن، دشنام دادن، كشتن، غارت، چپاول و... اعتدال در غضب، تابع عقل و شرع است، كه در وقت اعمال غيرت، شعله آن افروخته مى شود و آن جا كه حلم و بردبارى نيكو است فرو مى نشيند. و نگاهداشتن غضب در حدّ اعتدال همان چيزى است كه خداى متعال بندگانش را به آن تكليف كرده است. و همان حدّ وسطى است كه رسول خدا(صلى الله عليه وآله وسلم)آن را وصف كرده است; آن جا كه فرمود: «خَيْرُ الاُْمُورِ أوْسَطُهـا^[288]» ; بهترين امور، حدّ وسط و اعتدال آن است.

پناه بردن به خدا از «سَوْرَة» وحدّت غضب، همان حدّ افراط آن است كه سبب بيرون رفتن از طريق حق و محكوم ساختن عقل و دين مى شود. و إلاّ داشتن حدّ اعتدال غضب از جمله صفات فضيلت است كه مورد توجّه و رضايت خدا و سبب رشد و ترقى انسان مى گردد.

از ابوحمزه ثمالى، از امام باقر(عليه السلام) نقل است كه فرمود: «براستى غضب آتش پاره اى از شيطان است كه در قلب فرزند آدم برافروخته مى شود و چنين است كه فردى از شما آن هنگام كه غضب مى كند، دو چشمش قرمز مى شود و رگهاى گردنش ورم كرده، شيطان بر او چيره مى شود. پس آن وقتى كه با وجود چنين صحنه اى، فردى از شما از خودش وحشت كرد، بايد ملازم زمين شود.^[289]»