سوء انتخاب آن زمان پديد مى آيد كه انسان روى از مقصد برگرداند و نظر اصلى به همان مزرعه و پل داشته باشد. و لذا در روايات بيان شده كه آن كس به تو روى مى آورد تو مخالفتش كن و شخصى كه روى از تو برگرداند او را مطيع باش.^[272]

افرادى كه روى به دنيا مى آورند مسائلى را برمى گزينند كه با اصل وجود دنيا هماهنگ نيست و با مرتبه هستى دنيا برابرى نمى كند، در واقع مسائلى موهوم و خيالى را طلب مى كنند. رفاه و آسايش را مى خواهند، بقاء و جاودانگى را مى طلبند. لذّت و محبّت خالص را خواهانند، خواسته هاى نامتناهى خويش را از متناهى و بى نيازى را از فقير مى جويد و...، در صورتى كه دنيا ظرف چنين مسائلى نيست. بنابراين مفقود طلب مى كنند و با طلب مفقود، آنچه در مرتبه دنيا موجود است، را از دست مى دهند. دنيا را خداوند براى انسان برگزيد تا از آن بهره بگيرد و از قوّه انسانى، به ظهور فعلى انسانى برسد و به آسايش دائمى، لذّت و محبّت خالص، و خواسته نامتناهى خويش در سراى آخرت برسد. بنابراين كيفيت زهد در دنيا به اين نحو است، كه از دنيا به نحوى استفاده شود كه از راه آخرت بودن خارج نگردد.

قانع بودن، در حدّ اعتدال به خواسته ها پاسخ گفتن، به فرمان عقل و دين بودن و... مازاد بر حدّ نياز را به نيازمندان رسانده و چگونگى زهد را در دنيا تشكيل مى دهد. در مورد چگونه بودن زاهد به چند روايت اشاره مى كنيم: در حديثى از پيامبر خدا(صلّى اللّه عليهواله) نقل شده، كه فرمود: به جبرئيل گفتم: تفسير زهد چيست؟ عرض كرد: الزاهد يحبّ من يحب خالقه، و يبغُض من يبغض خالقه، و يتحرّج من حلال الدّنيا ولايلتفت اِلى حرامها فان حلالها حساب وحرامها عقاب، ويرحم جميع المسلمين كما يرحم نفسه و يتحرَّجُ من الكلام كما يتحرّج من الميتة الّتى قد اشتدّ فتنها، ويتحرّج عن حطام ـ الدُّنْيا، وَ زينتها كما يتجنّب النّار أنْ تغشاه ويقصر أمله وكان بين عينيه أجله^[273]: زاهد كسى است كه دوست مى دارد كسى را كه آفريننده او دوست مى دارد او را. و به دشمن مى گيرد، كسى را كه خالقش دشمن مى دارد، از حلال دنيا به قدر كمى كه از حرجِ و سختى بيرون رود برمى گيرد و استفاده مى كند نه زيادتر، و روى از حرام آن برمى گرداند، زيرا در حلال آن حساب، و در حرام آن عذاب است.