مردم سه دسته اند: عالم ربانى، طالب علم و آموزنده اى كه به راه نجات و رهايى است، و مگسان كوچك و ناتوانى كه پيرو هر آواز كننده اى بوده و با هر بادى مى روند، و از نور دانش، روشنى نطلبيده و به پايه استوار و مطمئنى پناه نبرده اند.

در اخلاق دنيوى، ظاهر با باطن هماهنگ نيست; ظاهر كار احياناً شايسته و خوب است; گذشت مى كند; تقوا نشان مى دهد و.... ولى محرّك او حبّ جاه، مقام، ثروت و شهرت و... است. زيرا كه اخلاق او از فضيلت برخوردار نيست. در اخلاق دنيوى، نفوس گرفتار اوهام و خيالاتند; از عقل بهره نمى گيرند. به همين لحاظ هميشه در حال شك و ترديد هستند و نسبت به ديگران احياناً حسّاسند، و گويا چنين مى پندارند كه افراد مى خواهند به منافع آنان لطمه وارد كنند. اينان هنگامى كه كه دور از شغل و دوستان هستند ـ و به اصطلاح حالت خلوت دارند ـ احساس پوچى مى كنند. خلاصه اين كه، چندان به مرتبه عالى نفس توجه نداشته و تا بُعد حيوانى تنزل مى يابند. به همين جهت، حركت آنان به سمت دنياى فانى و پست است.

على(عليه السلام) فرمود :«ألنَّفْسُ الدَّنِيَّةُ لا تَنْفكُّ عَنِ الدّناءات» نفس فرومايه و پست از دنائت و پستى جدا نمى شود.

بايد توجه داشت كه افراد متخلّق به اخلاق دنيوى، هنگامى خطرناكند كه از امكانات لازم مادّى برخوردار باشند. در غير اين صورت، احياناً افراد به ظاهر آراسته اى هستند كه نبايد از دسيسه هاى آنها غافل بود. براى توضيح مطالب فوق، نيازى به بيان مثال و يا نقل حادثه و قضيه اى نيست; فقط كافى است نگاهى ـ هر چند كوتاه ـ به زندگى سياست بازان، ثروت اندوزان، شهرت طلبان و رياكاران و مقدّس مآبان بى شعور و عالمان متهتّك و بى دين و.... بيندازيم. پايان كار اينان، اين است كه با غصّه و حسرت چشم از دنيا فرو خواهند بست و با روحى ناپاك و پراضطراب و وحشت زده به عالم پس از مرگ وارد خواهند شد.