كُلُّ عِزٍّ لايُؤيّدُهُ دينٌ مَذَلَّةٌ: هر عزّتى كه دين آن را تأئيد نكند و قوى نگرداند ذلّت است. نفسى كه عزّت نفس پيدا مى كند; استعداد و ميل به فضائل در او تقويت مى شود خويشتن را در پناه فضائل قرار مى دهد تا رذايل به او آسيبى نرسانند. چنانكه شخص خود را در پناه علم قرار مى دهد تا از آفات جهل در امان باشد. و چنانكه افراد در جبهه نبرد در پناه سنگر (در حين مبارزه با دشمن) خود را از آماج گلوله هاى دشمن حفظ مى كنند. در پناه تواضع و فروتنى در مقابل خدا نفس خويش را از تكبر و آفات آن مصون مى دارد. و در سنگر شكر از افتادن در دام كفر مصون مى ماند و با داشتن عفّت از شرّ تهتك نجات مى يابد و با عبوديّت و بندگى خداى يكتا از بندگى مخلوق و طاغوت حفظ مى شود و...

عزّت جامعه

عزّت جامعه جداى از عزّت افرادش نيست. آنگاه كه افراد جامعه تصميم و عزم بر عزّت نفس داشته باشند. جامعه عزّت پيدا مى كند. البته افراد پس از ايمان و اقرار به غناى ذاتى خداوند و فقر ذاتى ديگر موجودات و عبوديّت ذات خالق، براى رسيدن به عزّت جامعه و دوام و بقاى آن بايد دو مطلب ديگر را مورد توجّه داشته باشد.

 1ـ امر به معروف و نهى از منكر.       2ـ جهاد.

 امر به معروف و نهى از منكر انتقال عزّت و نفى ذلّت است. شخصى كه منكرى را مرتكب مى شود و يا معروفى را ترك مى كند، ذلّت را بر خويشتن روا داشته و از خويش سلب عزّت كرده است. امر به معروف و نهى از منكر او را به عزّت نفس بازمى گرداند و با عمل به معروف ذلّت از نفسش محو مى شود. امام باقر(عليه السلام) فرمود: الأمر بالمعروف والنهى عن المنكر خلقان من خلق اللّهِ عزّوجلّ ـ فمن نَصَرَ هُمـا أعزّه اللّه ومن خذلهما خذله اللّه^[249]: امر به معرف و نهى از منكر دو خلق از آفرينش خداى عزّوجلّ هستند. كسى كه آن دو را يارى كند خدا به او عزّت مى دهد و كسى كه دست از يارى آن دو بردارد خداوند او را خوار مى كند و ياريش نمى نمايد.