« صَلِّ عَلى محمَّد و الِهِ وَاَدْنِنا اِلى قُرْبِكَ... فَصَلِّ عَلى مُحَمَّد والهِ وَاهْدِناء... ومَنْ هَدَيْتَ لَمْ يُغْوِهِ اِضْلالُ الْمُضِلّينَ فَصَلِّ عَلى مُحَمَّد والِهِ وَاْمَنعْنا بِعِزِّكَ مِنْ عِبادِكَ وَاَغْنِنا عَنْ غَيْرِكَ بِاِرْفادِكَ وَاسْلُكْ بِنا سَبيلَ الْحَقِّ بِاِرْشادِكَ...»^[239]: درود بر محمّد و آل او فرست و ما را به قرب خود شريك گردان... پس درود بر محمّد و ال او فرست و ما را هدايت كن... و كسى را كه تو هدايت كنى گمراه ساختن گمراه كنندگان او را اغواء و منحرف نخواهد كرد پس بر محمّد و آلش درود فرست و به مقام عزّت خودت مارا (از اظهار حاجت به بندگانت) منع فرما و با بخشش و عطاى خودت ما را از غير خودت بى نياز گردان، و با راهنمايى و ارشاد خودت ما را به راه حق سالك گردان.

وَ اَزِلْ عَنّى كُلَّ شَكٍّ و شُبهَة وَاجْعَلْ لى فى الْحَقِّ طَريقاً مِنْ كُلِّ رَحْمَة... وَأشْرِبْ قَلْبى عِنْدَ ذُهُولِ الْعُقولِ طاعَتَكَ...^[240]: و هر شك و شبهه اى را از من زايل گردان و در حق و درستى راهى به هر رحمتى برايم قرار ده^[241] ... و در آن هنگام كه عقلها در غفلت و بى خبرى است، قلبم را به طاعت و فرمان خود اشراب گردان (مخلوط و آميخته ساز).

اَللّهُمَّ وَثَبْتُ فى طاعَتِكَ نِيَّتى وَاَحْكِمْ فى عِبادَتِكَ بَصيرتى وَوفَّقْنى مِنَ الاََْعْمالِ لِما تُغْسِلُ بِهِ دَنَسَ الْخَطايا عَنّى...^[242]: خدايا! نيّت مرا در طاعت و فرمانبرى از خودت ثابت و پايدار گردان و عقل و بصيرتم را در عبادت و پرستش خود محكم و استوار ساز و مرا موفّق به اعمالى گردان كه پليدى و ناپاكى خطاها و گناهان را از (جان و روح) من شستشو داده و پاك سازد.

براى اين كه ميلها و كششهاى مادّى و حيوانى به استعانت از حق و ايمان خالص در مسير صحيح انسانى قرار بگيرد و منجّر به عزّت نفس در مرتبه انسانى شود; نيازمند به اقرار قلبى و عملى به غناى ذاتى خداوند و فقر ذاتى مخلوقات مى باشد. نياز خويش را در محضر نيازمندان جستجو كردن و از بى نياز مطلق غافل بودن نهايت ذلّت نفس و انحطاط نفس است. نياز پيش مخلوق بردن و آبروى خويش را در گرو بخششهاى ناچيز آنها گذاشتن به خاطر رسيدن به رفاه دنياوى و تأمين تجمّلات زندگى بسيار ذلّت آور است.