عزّت در شعاع وابستگى ارادى به خدا

قرآن مجيد عزّت را ابتداء صفت الله و سپس رسول و آنگاه براى مؤمنين معرّفى كرده است. وَلِلّهِ الْعِزَّةُ وَ لِرَسُولِهِ و لِلْمُؤمنينَ^[230]: عزّت براى خدا و براى رسول خدا و براى مؤمنين است.

عزّت رسول وابسته به عزّت خدا است و عزّت مؤمنين به واسطه تبعيّت و پيروى از رسول وابسته به خدا مى باشد. و تمام عزّت منحصر در وجود خداوند است و او از عزّت ذاتى برخوردار مى باشد. و ديگران عزتشان تبعى است يعنى تا مادامى كه وابستگى ارادى به خدا دارند. شرافت دارند و غزيز شمرده مى شوند.

اَلَّذينَ يَتَّخذوُن الْكافرينَ اَوْلياءَ مِنْ دوُنِ الْمُؤمِنينَ اَيَبْتَغُونَ عِنْدَهُمُ الْعِزَّةَ فَإِنَّ الْعِزَّةَ لِلّهِ جَميعاً^[231]: آنانى كه كافرين را به دوستى گرفتند و ترك دوستى با مؤمنين كردند آيا عزّت را در نزد كافران مى طلبند؟! پس به حقيقت كه تمام و جميع عزّت براى خدا است.

آنانى كه كافرين را به دوستى مى گيرند و پيروى مى كنند شكى نيست كه قطع رابطه ارادى با خداى متعال كرده اند و با قطع وابستگى ارادى به خدا، از آنها سلب عزّت مى شود كافر خروج ارادى از نظام توحيد و كمال مطلوب دارد، و نفسش تهى از عزّت واقعى است. و افراد، چگونه از نفس خالى از عزّت، عزّت طلب مى كنند، و چگونه با پيروى او عزيز خواهند شد؟!

طالبان عزّت، بايد آن را در نزد خدا جستجو كنند. مَنْ كانَ يُريدُ الْعِزّةَ فَلِلّهِ الْعِزَّةُ جميعاً اِلَيْهِ يَصْعَدُ الكَلِمُ الطَّيِّبُ و الْعَمَلُ الْصالِحُ يَرْفَعُهُ...^[232]: هر كس كه خواهان عزّت است (بايد بداند) كه جميع و تمام عزّت خاص خدا است. كلمه طيب و پاك به سوى او بالا مى رود و عمل صالح را بالا مى برد.