و امّا عزّت اعتبارى وابسته به شرايط و جوّ حاكم است. عزيز شدن اشخاص به لحاظ اعتبارى در نزد گروهها، احزاب، مكاتب، اجتماعات و... متفاوت است. يك گروه يا حزب و يا مكتب و يا اجتماع براى فردى عزّت قائل است كه داراى قدرت مالى و سياسى باشد. و گروه يا... ديگر افرادى را عزيز مى شمرند كه از اشراف باشند و يا در خانواه اشرافى بزرگ شده باشند و يا كسانى را گرامى مى دارند، كه بهره بيشترى از ماديّت داشته باشند و يا در خدمت منافع آنها باشند. وآنانى كه دور از خواسته هاى نفسانيشان زندگى كنند ذليل و خوار مى شمارند. و ممكن است مكتبى عزّت افراد را در همان ظهور ويژگيهاى عالى وجودى انسان بداند. و آن عزّت را اعتبار كند كه در اين صورت عزّت اعتبارى مطابقت با عزّت واقعى دارد. دين اسلام نظر به عزّت واقعى انسان دارد و آن را عزيز اعتبار مى كند. كيفيت عزّت، خواه واقعى و يا اعتبارى وابسته به دو مطلب است.

1ـ عزّت براى چه كس.      2ـ عزّت براى چه چيز.

به نحو كلى بيان مى داريم آن كسى كه عزيز مى دارد و آنچه انسان به خاطر آن عزيز مى شود تعيين كننده چگونگى عزّت هستند. اگر آن كس كه عزيز مى دارد دنيا باشد و كسى كه برده دنيا است و به خاطر رسيدن به آرزوى دنيوى عزيز داشته مى شود. بطورى كه هر قدر دنيا به او بيشتر روى آورد عزيزتر مى گردد. عزّت كيفيت دنيوى پيدا مى كند. لذا صاحبان مقام اعتبارى، ودارندگان ثروت و مكنت قدرت مادّى و آنانى كه درگير مسائل و خواسته هاى دنيوى هستند; در نظر اهل دنيا عزيزند. و چنين كيفيتى امروز بر جوامع بشرى حاكم است. عزيز در نظرشان رفاه طلبان بى درد و صاحبان ثروت و مقام بى احساس هستند و امّا اهل ديانت و واصلان به مقام تقوا و انسانيت در نظرشان ذليل و زبون مى باشند و به نظر تحقير به آنها مى نگرند. وچنانچه آن كس كه عزيز مى دارد خدا و رسول او باشند و به خاطر خوشنودى خدا و پاكى نفس عزيز شمرده مى شوند; عزّت از كيفيت الهى و انسانى برخوردار خواهد بود و اسلام چنين عزّتى را از انسانها طالب است. آن عزّتى كه با مرتبه انسانى سازگار است و سبب آن ايمان واقعى و تقواى الهى و پاكى نفس در جميع مراتب است.