- اخلاق اسلامى
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- 6
- 7
- 8
- 9
- 10
- 11
- 12
- 13
- 14
- 15
- 16
- 17
- 18
- 19
- 20
- 21
- 22
- 23
- 24
- 25
- 26
- 27
- 28
- 29
- 30
- 31
- 32
- 33
- 34
- 35
- 36
- 37
- 38
- 39
- 40
- 41
- 42
- 43
- 44
- 45
- 46
- 47
- 48
- 49
- 50
- 51
- 52
- 53
- 54
- 55
- 56
- 57
- 58
- 59
- 60
- 61
- 62
- 63
- 64
- 65
- 66
- 67
- 68
- 69
- 70
- 71
- 72
- 73
- 74
- 75
- 76
- 77
- 78
- 79
- 80
- 81
- 82
- 83
- 84
- 85
- 86
- 87
- 88
- 89
- 90
- 91
- 92
- 93
- 94
- 95
- 96
- 97
- 98
- 99
- 100
- 101
- 102
- 103
- 104
- 105
- 106
- 107
- 108
- 109
- 110
- 111
- 112
- 113
- 114
- 115
- 116
- 117
- 118
- 119
- 120
- 121
- 122
- 123
- 124
- 125
- 126
- 127
- 128
- 129
- 130
- 131
- 132
- 133
- 134
- 135
- 136
- 137
- 138
- 139
- 140
- 141
- 142
- 143
- 144
- 145
- 146
- 147
- 148
- 149
- 150
- 151
- 152
- 153
- 154
- 155
- 156
- 157
- 158
- 159
- 160
- 161
- 162
- 163
- 164
- 165
- 166
- 167
- 168
- 169
- 170
- 171
- 172
- 173
- 174
- 175
- 176
- 177
- 178
- 179
- 180
- 181
- 182
- 183
- 184
- 185
- 186
- 187
- 188
- 189
- 190
- 191
- 192
- همه صفحات
اخلاق دينى و اخلاق دنيوى
يكى از غرايزى كه در وجود انسان نهفته است; غريزه منفعت طلبى است. به همين جهت تلاش و اقدامش در زندگى، در جهت جلب منفعت خويش است. هيچ فردى عليه خود اقدام نكرده و بر ضرر خود گام بر نمى دارد. با وجود اين غريزه است كه به راهها و آرمانها و كالاهايى جذب مى شود كه آنها را به نفع خود مى بيند. در مقابل، به دفع مواردى كه ضرر و خسران داشته باشد; مى پردازد. مثل انسان در اين طبيعت، مثل تاجرى است كه كالايش را به دست گرفته و در جستجوى مشترى و بازارى است كه آن را به بالاترين قيمت بخرد.
وجود انسان از هر كالايى عزيزتر است; لذا هر شخصى در نفع و ضرر اين كالا دقّت بيشترى دارد. آن جا كه مواجه با خطر جانى و وجودى مى شود، آرزو مى كند كه اى كاش همه هستى از آنِ او بود; آن را در قبال رهايى از اين «خطر» مى بخشيد و نجات پيدا مى كرد. و اين دليل روشن بر اين حقيقت است كه انسان فطرتاً وجودش را عزيز مى دارد و براساس غريزه منفعت طلبى اش، در پى نفع و سود خود است.
لازمه چنين غريزه اى اين است كه به سمتى حركت كند، و مقصدى را در نظر داشته باشد كه سود بيشترى به دست آيد و انتخاب هدف بهتر براى هر كس، بستگى به آگاهى او از هستى دارد; برخى طبيعت و دنيا را مقصد خود دانسته و برخى ديگر حقيقتى ماوراى آنچه محسوس است را هدف قرار داده و به سمت آن حركت مى كنند. آنان كه طبيعت و دنيا را مقصد خويش قرار مى دهند; داراى اخلاق دنيوى، و آنان كه هستى فوق مادّى و دنيوى را جستجو مى كنند و در رفتار و گفتار تابع آن حقيقتى اعلى هستند، داراى اخلاق دينى اند.
خصوصيات اخلاق دنيوى
اولين مشخّصه اخلاق دنيوى برخوردارى از بى ثباتى است.آنچه در دنيا وجود دارد; نفع و سود مادّى با شرايط مختلفى است كه هر فرد و اجتماعى با آن روبرو مى شود. و لذا اخلاقى كه تابع شرايط گوناگون و در حال تغيير و تبدّل و دگرگونى باشد; داراى ثبات نيست.
