وَيَوْمَ تَقُومُ اَلسّاعَةُ يِوْمئذ يَتَفَرَّقُونَ، فَأَمَّا الَّذينَ امَنُوا وَ عَمِلُوا الْصّالِحاتِ فَهُمْ فىِ رَوْضَة يُحْبَرونَ، وَأمَّا الَّذينَ كَفَرُوا وَ كَذَّبُوا بِاياتِنا وَ لِقائِ اْلاخِرَةِ فَاوُلئِكَ فىِ الْعَذاب مُحْضَرونَ^[173]: و روزى كه (قيامت) بر پا شود و آن روز، خلايق (برحسب كفر و ايمان و مراتب طاعت، معرفت و عصيان) جداى از هم، و فرقه فرقه شوند.امّا آن فرقه كه ايمان آوردند و به كارهاى شايسته پرداختند در آن روز مسرور و شادمان و محترم به باغ خرم و شاداب بهشت منزل گيرند و اما آن فرقه كه كافر شدند و آيات ما و حيات و ديدار آخرت را تكذيب كردند آنان را (براى كيفر) در عذاب دوزخ حاضر كنند. روز قيامت كه بر پا شود عذاب منكرين قهرى است چنانكه سرور ايمان آورندگان حتمى است.

+ نكته چهارم رابطه با عالم آخرت خواه به نحو رابطه اى مثبت و يا منفى انسان را متوجّه مى سازد كه، به خود واگذاشته نشده و خداوند متعال بر حركات و اعمال او، هر چند ناچيز و كوچك نظارت كامل دارد و خلقت جهان و انسان عبث و بيهوده نيست.

أفحسبتم انما خلقناكم عبثاوانكم الينا لاترجعون^[174]: آيا چنين پنداشتيد كه ما شما را به عبث و بازيچه آفريده ايم و (پس از مرگ) هرگز به سوى ما باز نخواهيد گشت. از اين آيه شريفه استفاده مى شود كه اگر خداى متعال مردم را براى همين دنيا آفريده بود، نه براى عالم آخرت و بازگشت بسوى خودش، آفرينش آنها عبث و بيهوده بود و فرمود:وَ نَضَعُ الْمَوازيِنَ القِسْطَ لِيَوْمِ الْقِيامَةِ فَلاتُظْلَمُ نَفُسٌ شَيْئاً وَ اِنْ كانَ مِثْقالَ حَبَة مِنْ خَرْدَل أَتَيْنابِها وَ كَفى بِنا حاسبيِنَ^[175]: و ما ترازوهاى عدل را براى روز قيامت خواهيم نهاد و ستمى به هيچ نفسى نخواهد شد و اگر عملى به قدر دانه خردلى باشد در حساب آريم و تنها علم ما از همه حساب گران كفايت خواهد كرد.