- اخلاق اسلامى
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- 6
- 7
- 8
- 9
- 10
- 11
- 12
- 13
- 14
- 15
- 16
- 17
- 18
- 19
- 20
- 21
- 22
- 23
- 24
- 25
- 26
- 27
- 28
- 29
- 30
- 31
- 32
- 33
- 34
- 35
- 36
- 37
- 38
- 39
- 40
- 41
- 42
- 43
- 44
- 45
- 46
- 47
- 48
- 49
- 50
- 51
- 52
- 53
- 54
- 55
- 56
- 57
- 58
- 59
- 60
- 61
- 62
- 63
- 64
- 65
- 66
- 67
- 68
- 69
- 70
- 71
- 72
- 73
- 74
- 75
- 76
- 77
- 78
- 79
- 80
- 81
- 82
- 83
- 84
- 85
- 86
- 87
- 88
- 89
- 90
- 91
- 92
- 93
- 94
- 95
- 96
- 97
- 98
- 99
- 100
- 101
- 102
- 103
- 104
- 105
- 106
- 107
- 108
- 109
- 110
- 111
- 112
- 113
- 114
- 115
- 116
- 117
- 118
- 119
- 120
- 121
- 122
- 123
- 124
- 125
- 126
- 127
- 128
- 129
- 130
- 131
- 132
- 133
- 134
- 135
- 136
- 137
- 138
- 139
- 140
- 141
- 142
- 143
- 144
- 145
- 146
- 147
- 148
- 149
- 150
- 151
- 152
- 153
- 154
- 155
- 156
- 157
- 158
- 159
- 160
- 161
- 162
- 163
- 164
- 165
- 166
- 167
- 168
- 169
- 170
- 171
- 172
- 173
- 174
- 175
- 176
- 177
- 178
- 179
- 180
- 181
- 182
- 183
- 184
- 185
- 186
- 187
- 188
- 189
- 190
- 191
- 192
- همه صفحات
قَدْ خَسِرَ الَّذينَ كَذَّبُوا بِلِقاء اللّهِ حتّى إذا جأَ تْهُمُ السّاعَةُ بَغْتَةً قالُوا يا حَسْرَتَنا عَلى ما فَرَّطْنا فيها وَ هُمْ يَحْملُونَ أوْزارَهُمْ عَلى ظُهُورُهِمْ الاَساءَ مايَزِرُنَ[168]: آنان كه قيامت و لقاء (ثواب و عقايد) خدا را تكذيب كردند براستى كه زيانكار شدند تاآنگاه كه ساعت (قيامت) ناگهان آنها را فرا رسد گويند اى حسرت بر ما كه آسايش و سعادت اين روز خود را از دست داديم و تقصير كرديم در عبادت و اطاعت خدا در دنيا پس بار گناهان خويش را بر پشت گيرند آرى بدبار گرانى است كه بدوش مى گيرند اين وزر و وبال را.
وَ مَا الْحيوةُ الدُّنْيا اِلاّ لَعِبٌ ولَهْوٌ وَللّدارٌ اْلاخِرَةُ خَيْرٌ لِلَّذينَ يتَّقُونَ أفَلا تَعْقِلُونَ[169]: دنيا جز بازيچه و سرگرمى چيزى نيست و حتماً خانه آخرت براى آنانى كه تقوا را (در دنيا) برگزينند بهتر است (از بازيها و سرگرميهاى دنيوى) آيا (در اين مورد) تعقّل نمى كنيد.
تصديق و تكذيب عالم آخرت و نيز تقواى الهى در دنيا با كيفيت زيستن در عالم آخرت رابطه دارد. و اشخاص عاقل و داراى انديشه عقلانى بايد متوجّه اين رابطه باشند.
+ نكته دوم تلاش براى كسب اخلاق انسانى و برخوردار شدن از صفات فضيلت، آنگاه معنا و مفهومى معقول پيدا مى كند، كه در رابطه با عالم قيامت ملاحظه شود. ترك رذائل اخلاقى و گذشتن از بسيارى از لذّات و زيبايى دنيوى براى كسب فضائل انسانى، زمانى معقول است كه براى آن نتيجه و ثمره اى لحاظ شود. و شك نداريم كه مهار خواسته هاى نفسانى در دنيا (احياناً) ضرر دنيوى را به همراه دارد. و شايد هرگز در دنيا جبران نشود و آنجا كه يك عمل صالح مساوى با مرگ شخص است (مانند شهادت در راه خدا) بطور حتم، ثمره دنيوى براى شخص به همراه ندارد. از لحاظ ثمره و نتيجه براى چنين اعمالى فقط در رابطه انسان با قيامت، ممكن است . و چنانچه رابطه با آخرت را مورد نظم قرار ندهيم، پيروزى باآنانى است كه از هر طريق ممكن به خواسته هاى نفسانى مى رسند و منفعت دنيوى را بر هر منفعت ديگر ترجيح مى دهند. و به دنياطلبى خود معنا و مفهوم مى بخشند. آنجا كه رابطه با آخرت لحاظ مى شود متاع دنيا، توصيف به قليل بودن است و انتخاب دنيا بر آخرت امرى پوچ و بى مايه محسوب مى شود.