- اخلاق اسلامى
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- 6
- 7
- 8
- 9
- 10
- 11
- 12
- 13
- 14
- 15
- 16
- 17
- 18
- 19
- 20
- 21
- 22
- 23
- 24
- 25
- 26
- 27
- 28
- 29
- 30
- 31
- 32
- 33
- 34
- 35
- 36
- 37
- 38
- 39
- 40
- 41
- 42
- 43
- 44
- 45
- 46
- 47
- 48
- 49
- 50
- 51
- 52
- 53
- 54
- 55
- 56
- 57
- 58
- 59
- 60
- 61
- 62
- 63
- 64
- 65
- 66
- 67
- 68
- 69
- 70
- 71
- 72
- 73
- 74
- 75
- 76
- 77
- 78
- 79
- 80
- 81
- 82
- 83
- 84
- 85
- 86
- 87
- 88
- 89
- 90
- 91
- 92
- 93
- 94
- 95
- 96
- 97
- 98
- 99
- 100
- 101
- 102
- 103
- 104
- 105
- 106
- 107
- 108
- 109
- 110
- 111
- 112
- 113
- 114
- 115
- 116
- 117
- 118
- 119
- 120
- 121
- 122
- 123
- 124
- 125
- 126
- 127
- 128
- 129
- 130
- 131
- 132
- 133
- 134
- 135
- 136
- 137
- 138
- 139
- 140
- 141
- 142
- 143
- 144
- 145
- 146
- 147
- 148
- 149
- 150
- 151
- 152
- 153
- 154
- 155
- 156
- 157
- 158
- 159
- 160
- 161
- 162
- 163
- 164
- 165
- 166
- 167
- 168
- 169
- 170
- 171
- 172
- 173
- 174
- 175
- 176
- 177
- 178
- 179
- 180
- 181
- 182
- 183
- 184
- 185
- 186
- 187
- 188
- 189
- 190
- 191
- 192
- همه صفحات
يك بينش غلط
هيچ كس نيست كه نياز و پيوندش با طبيعت را احساس نكند و با انديشيدن در بدن و جسمش پى نبرد كه از عصاره خاك و گياه است كه روزى در صلب پدر و سپس در رحم مادر قرار گرفته و به صورت انسان زيبايى در آمده است. چنين احساس و آگاهيى در اربطه خود با طبيعت بسيار بجاست; امّا برخى در پرتو اين احساس و آگاهى راه افراط پيموده و به گونه اى به توجيه اين رابطه مى پردازد، به طورى كه طبيعت را به عنوان مالك و حاكم برگزيده و خود، مملوك و محكوم آن مى شوند. مسلّم است كه چنين طرز تفكّرى، فلسفه ماديگرايى و دنياگرايى بر اساس احساسگرايى را بنيان مى نهد و حياتى را براى انسان مى سازد كه امروز در پنج قارّه اين كره خاكى شاهد آن هستيم. در واقع، بشر با نظر استقلالى به طبيعت، فلسفه «پوچ گرايى» را بنا نهاده و هيچى و پوچى را برگزيده است. لحظه اى به سير فكرى در حيات مردم بپردازيد; همه چيز روشن مى شود. بسيارى در بعد نظرى و عملى و بسيارى ديگر در بعد عملى نظر استقلالى به طبيعت دارند.
آيا گذران عمر در آرزوى رسيدن به مقامهاى اعتبارى، پوچى نيست؟ آيا انديشيدن به افزايش ثروت مادّى و تمركز آن، و سپرى كردن عمر در جهت آن، پوچى نيست؟ آيا خلاصه كردن ملاك شخصيت و ارزش انسانى و اجتماعى در ماديات، بى پايگى حيات اين جهانى نيست؟ آيا ناديده گرفتن اصول انسانى و اخلاقى (معنويت، عقل، كرامت، عزّت نفس، عدالت و ايمان و...) و از طرف ديگر روى آوردن به دروغ، تزوير، زر و زور در جهت رفاه مادّى، طبيعت گرايى و پوچ گرايى نيست؟ آيا دين را در حاشيه زندگى قرار دادن و به اصول آن بى اعتنا بودن و آن را به استخدام حيات مادّى و فريب مردم درآوردن، پوچ گرايى نيست؟ و آيا راضى شدن به حيات مادّى و رفاه دنيوى، ثمره طبيعت گرايى نيست كه چنين رضايتى عين پوچى و هيچى است؟ و آيا...
